Polska haubica ma tę zaletę, że można z niej strzelać nawet podczas jazdy.

Artyleria zachodnia, zwłaszcza polska i brytyjska, nie miała sobie równych w trudnym terenie i warunkach bytowych. Technicznie rzecz biorąc, bardzo niewiele sprzętu jest w stanie wytrzymać intensywność walki. Każda haubica może wystrzelić do 400 pocisków dziennie. Głosy na Ukrainie mówią, że to polskie haubice samobieżne Krab służyły im najlepiej. Najmniej zadowoleni byli z niemieckiego PzH 2000.

Dzięki nieco krótszej lufie haubica waży i jest mniejsza od armaty tego samego kalibru. Dzięki temu możliwe było zwiększenie kalibru haubic przy porównywalnej masie, dzięki czemu mogły strzelać skuteczniejszymi i cięższymi pociskami. Doświadczenia II wojny światowej pokazują, że haubica jest najbardziej wszechstronną bronią polową, a jej główną słabością w stosunku do armaty jest ograniczona możliwość bezpośredniego ostrzału celów opancerzonych. Haubice z dłuższymi lufami, zwane armatohaubicami, zaczęto w tym okresie szerzej stosować w celu zwiększenia zasięgu. Kiedy zadanie zwalczania broni pancernej w czasie wojny powierzono głównie specjalistycznym działom przeciwpancernym, które były skuteczniejsze niż działa polowe, przewaga artylerii nad haubicami w bezpośrednim ogniu straciła na znaczeniu. Dodatkowo haubice zyskały możliwość bezpośredniego strzelania do czołgów pociskami HEAT.

Samobieżna haubica Krab to nowy system artyleryjski, który łączy zaawansowane możliwości kierowania ogniem z autonomiczną mobilnością

Z punktu widzenia parametrów taktyczno-technicznych King Crab to typowa haubica zaprojektowana według zachodnich standardów. Pojazd posiada dużą mobilność i siłę ognia, przystosowany do strzelania nowoczesną amunicją. Jeszcze do niedawna wydawało się, że polskiej armii wystarczy kilkadziesiąt takich pojazdów, jednak walki na Ukrainie pokazały, że artyleria rurowa jest niezwykle ważną częścią wojsk lądowych i ma ogromny wpływ na przebieg bitwy. W związku z tym zapotrzebowanie na tego typu pojazdy znacznie wzrosło.

Samobieżna haubica Krab to samobieżna, w pełni opancerzona artyleria zamontowana na podwoziu gąsienicowym. Składa się z dwóch podstawowych elementów: autonomicznej wieży z działem oraz opancerzonego podwozia gąsienicowego. W jego przedniej części znajdowała się komora silnika, a po prawej stronie znajdowała się sterownia i wyznaczone miejsce dla mechanika-kierowcy.

Środkową i tylną część zajmuje przedział bojowy, nad którym znajduje się wieżyczka, w której umieszczono miejsca dla pozostałej obsługi (z prawej strony działonowego i działonowego, z lewej miejsca dla dwóch ładowniczych) oraz ręczny magazynek na amunicję. W tylnej części kadłuba znajdowały się pojedyncze drzwi, które dawały swobodny dostęp do wnętrza działa samobieżnego. Podstawowe uzbrojenie samobieżnej haubicy Krab ma kaliber 155 mm i jest umieszczone na łożu ze wspornikami.

Posiada długą, integralną lufę z komorą zamka i zamkiem klinowym z pionowym ruchem klina oraz dwukomorowy hamulec wylotowy.

Haubica armatnia jest przystosowana do wszystkich typów standardowej amunicji armatniej 155 mm NATO. Ładowanie łusek i paliwa do działa jest półautomatyczne. Ładowniczy najpierw zdejmuje łuskę z podajnika znajdującego się we wnęce wieży i umieszcza ją na ramieniu przenoszenia łusek, które jest obrotowo zamontowane na czopie łoża działa. Następnie ramię automatycznie ustawia się równolegle do lufy, a pocisk ładowany jest do komory za pomocą ubijaka. Drugi ładowniczy następnie podobnie umieszcza ładunek miotający i spłonkę.

Działo samobieżne Krab zostało wyposażone w elektryczny mechanizm podnoszenia i orientacji. System kierowania ogniem armaty samobieżnej Krab obejmuje trzy komputery balistyczne, które wspierają zadania kierowania ogniem. Jest to terminal kontrolny znacznie przyspieszający proces celowania, ładowania i strzelania z armaty, komputer celowniczy, który po otrzymaniu odpowiednich danych przelicza ustawienia i steruje mechanizmem obrotu wieży oraz komputer balistyczny wyświetlający cyfrową mapę sytuacji taktycznej oraz opracować odpowiednie ustawienia dla skutecznego i celnego strzelania.

Dodatkowo cały proces celowania i strzelania wspomagany był radarem armatnim „Doppler” zamontowanym nad stanowiskiem armaty, który służył do pomiaru prędkości wylotowej wystrzeliwanych pocisków. Pistolet wyposażony jest również w bezwładnościowy system nawigacji lądowej oraz Terrain Link z odbiornikiem GPS.

Do bezpośredniego namierzania celu i prowadzenia ognia w linii prostej zastosowano w tym celu celownik Avimo DFS-90. Łączność zewnętrzną zapewniają radiostacje cyfrowe VHF Radmor, a łączność wewnętrzną zapewnia firma WB Electronics Fonet. Ochronę balistyczną pojazdu zapewniają system ostrzegania przed promieniowaniem laserowym, system przeciwpożarowy typu Kidde-Deugra oraz system automatycznej sygnalizacji zanieczyszczeń typu Taifos-B.